Atatürk’ten uşağı Cemal Granda’ya hakaretler
3 Temmuz 1927’den ölümü olan 10 Kasım 1938’e kadar M. Kemal’in yanından hiç ayrılmayan ve bu müddet zarfında M. Kemal’e hizmet eden Cemal Granda‘dan da bir-iki anekdot dinleyelim:
“Ben böyle masayla uğraşırken
– ‘Yahu!..’ diye seslendi. Sandım ki sigara yakacak. Hemen koştum kibrit çaktım.
– ‘Değil hayvan…’ dedi. Kibrit rüzgardan söndüğü için hemen yenisini çakıyordum, yine sönüyor. Atatürk yine aynı sözleri söylüyor:
– ‘Değil hayvan…’ Durup yüzüne baktım. Acaba ne istiyordu?
– ‘Koltukları düzelt…’ emrini verdi.
“Saat yirmiye doğru davetliler geldiler. Salondaki koltukların hepsini dışarıya taşımıştım. Fakat koltuklar yetmemişti. En son Rukiye Hanım geldi. Koltuklar bitince aynı renkte olsun diye kırmızı Hereke kumaşından bir sandalye getirdim. Böylece takım bozulmamış oluyordu. Atatürk bunu görünce sordu:
– ‘Niye koltuk vermiyorsun?’
– ‘Koltuk bitti. Aynı desenden sandalyesini verdim.’
Atatürk sinirlenmişti:
– ‘Hayvan kafanı kullan, koltuk ver,’ dedi.
– ‘Aynı renk olsun diye sandalye getirmiştim efendim.’
Tekrar: ‘Hayvan kafanı kullan.’ dedi. Bu sözlere çok canım sıkıldı.
Gerçi arada sırada alışkanlıkla bu hitabı işitmiyor değildim. Fakat nedense bu kez bana dokunmuştu. Koşa koşa yukarı çıktım. Kendimi tutamayıp başladım koca adam hüngür hüngür ağlamağa. Az sonra eski başyaver Cevat Abbas’la, ikinci yaver Naşit yanıma geldiler:
– ‘Niye ağlıyorsun?’
– ‘Hayvan dedi.’
– ‘Bize her gün eşşoğlu eşek diyor. Darılıyor muyuz? Ne var dediyse. Hayvan mı oldun hemen.’ (..)
Birkaç saat önce elimi smokinimin yeleğine takmış, hem ağlıyor, hem gidiyordum. Meğer görmüş benim gittiğimi. Oysa ben farkında bile değil sanıyordum.
– ‘Paşam… Şey… ‘ diyecek oldum.
– ‘Hayvansın, nereye gitsen yine hayvansın.’ dedi.(…)
– ‘Çelebi (Cemal Granda) Efendi, meyva getir.’ Yediğini unuttu sandığımdan mı ne, ‘Yediniz efendim…’ deyince kıyamet koptu.
– ‘Hayvan, yediğimi sana mı sordum. Gene istiyorum…”
Bahsi geçen Cemal Granda’nın söz konusu hatıratının ilgili sayfası.
Belgelerle gerçek tarih
